روزی امام مجتبی علیه‏السلام در حالی که کودکی خردسال بود به جانب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آمد. همین که چشم رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به او افتاد دیدگانش پر از اشک شد. پس او را بر روی زانوان خود نشاند و فرمود: 
«حسن نور چشم من و موجب روشنی قلبم و میوه‏ی دل من است. او آقای جوانان اهل بهشت است. برای مصائب او همه‏ی فرشتگان و جمیع موجودات حتی پرندگان هوا و ماهیان دریاها گریه می‏کنند. 
هر چشمی که برای مصائب حسنم گریه کند در قیامت که چشم‏ها کور می‏شوند کور نخواهد شد. 
دلی که برای مصائب او غمگین شود در قیامت که همه‏ی دلها غمگین می‏شوند؛ غمگین نخواهد شد. 
و هر که مرقد او را زیارت کند پاهایش روی صراط، در آن هنگام که همه‏ی پاها می‏لغزند، نخواهد لغزید.